Misschien vanwege de confrontatie met zo'n rond getal als 10 jaar, misschien omdat ik de afsluiting van mijn opleiding nader, de gezondheid van mijn ouders of toch het besef dat ik besloten heb om geen kinderen meer te krijgen. Wie weet wel een combinatie van deze factoren......
Ik besefte ineens dat ik 32 jaar oud ben.....en dat mijn gevoel zegt dat ik eigenlijk nog veel meer wil. Op latere leeftijd gestart met een opleiding, op jonge leeftijd kinderen en alles loopt door elkaar heen. Ook een schuldgevoel tegenover mijn gezin maar ook tegenover mezelf. Ik heb een woning, werk, eten op tafel en 3 prachtige meiden. Waarom zou ik meer willen? Ben ik zo ondankbaar?
Voordat ik het wist had ik mezelf een nieuwe look aangemeten. Heel geleidelijk eerst een nieuwe haarkleur, veel harder. Al snel ging mijn voorkeur ook uit naar een ander kleding style. Vervolgens een kleine opstand: ik wil anders zijn, niet het vrouwtje vrouwtje, niet zoals alle anderen. Ik ontwikkelde een allergie tegen vrouwen die vrede hebben met een traditionele vrouwen-rol. Het idee alleen al dat er vrouwen zijn die streven naar alleen huisje, boompje, beestje en meer niet......en ik heb 3 meiden! Ik wil absoluut niet dat ze denken dat dat normaal is en hun enige bestemming in het leven. Geestelijk maar ook fysiek voelde ik paniek, alsof mijn keel werd dicht geknepen. Ik wil niet zijn zoals iedereen, ik wil me juist onderscheiden omdat ik anders ben......maar dat ben ik niet.....
Wie ik als persoon wilde zijn, wie ik überhaupt nu was, wat ik nog wilde in mijn leven was mij volstrekt onbekend! Waar ik me wel verdomd bewust van was was dat de klok bleef door tikken. Mijn levensklok, een klok die ik niet stil kon zetten en mij per uur dichterbij mijn einde bracht. Wat een deprimerend idee als ik het nu zo opschrijf, maar zo voelde het echt! Wie neem ik nou in de maling?? Zo voelt het nog steeds! Vandaar mijn blog, omdat ik niet weet hoe zoiets zich ontwikkelt en ik het proces van mij af wil schrijven. Omdat ik wil voorkomen dat ik het contact met de realiteit verlies. Het klinkt misschien overdreven maar als de paniek weer toe slaat wil ik niet alleen mezelf redden maar ook anderen om me heen! Ik wil ze dan wakker schudden uit hun tuinstoel en zeggen: "Waar ben je mee bezig? De klok tikt door! Besef je dat wel? Hoezo zit je hier te niksen?? Heb je dan al alles bereikt wat je wilde bereiken??"
vrijdag 12 juli 2013
Het begin
10 Jaar geleden was ik in verwachting van mijn 1ste dochter. Ik had geen Middelbare School diploma, geen werk, geen huis, geen rijbewijs en mijn relatie was overduidelijk al iets wat niet lang meer zou duren. Tevreden was ik niet maar wel beperkt om hier iets in te ondernemen vanwege mijn zwangerschap.
Emotioneel en psychisch gebeurde al wel van alles, ik zou tenslotte over 2 maanden een kind op de wereld zetten en wat voor voorbeeld kon ik zijn? Het knaagde vreselijk aan me dat ik mijn leven niet op orde had en het was nu de hoogste tijd om daar verandering in aan te brengen.
Na de bevalling besloot ik eerst mijn rijbewijs te halen. Ik wilde niet met handen en voeten gebonden zijn als ik met mijn kind ergens heen wilde. Ondertussen solliciteerde ik naar een werkplek waar ik geld kon verdienen en ondertussen een opleiding kon doen. Met niets op zak was ik behoorlijk onzeker en een start met Mbo niveau 2 leek mij veilig genoeg. Mijn toekomstige werkgever vond dat Mbo niveau 3 ook wel haalbaar zou zijn en met samengeknepen billen stemde ik in met de opleiding Verzorgende IG.
Daar stond ik dan een paar maanden later, weer terug op school! Ik moet zeggen dat ik er echt van kon genieten, de stof was boeiend en ik had een 2de kans gekregen. Ondertussen was het niet uit te houden in de relatie en terwijl ik voor mijn gevoel stappen vooruit maakte werd ik omlaag getrokken door alle stress thuis. "Hoe langer je in zo'n situatie blijft, hoe erger" Had ik me laten vertellen en dat bleek waar te zijn! Inmiddels was het huis (van mijn ouders notabene!) te klein! Ruzies liepen uit de hand en de schade werd langzaam onherstelbaar!
Tijdens 1 van die ruzies besloten we uit elkaar te gaan. Mijn ouders waren inmiddels ook flink beschadigd door de situatie en thuis blijven was voor mij ook geen optie meer. Als het aan hun had gelegen dan was ik thuis gebleven, ik had immers geen onderdak en een klein kind! De eerste dagen bracht ik ook door overal en nergens. Ik ging van kennis naar kennis totdat ik een telefoontje kreeg van het werk dat ze een woning hadden in de zusterflat!
Geld achter de hand had ik niet en in mijn 2-kamer flat had ik alleen mijn bed staan, een ledikant en een kledingkast. Mijn huiskamertje stond leeg, geen tafel, geen stoel, geen bank, geen tv. Zo ben ik begonnen totdat van hier en daar mensen bij mij kwamen aankloppen met stoelen, een tafel, een kleine tv, etc.
Erg gemotiveerd was ik op een bepaald moment niet meer. Ik zag het nut niet meer van mijn opleiding, het kon me even niets meer schelen! Maar ineens kwam daar ook verandering in....ik kwam een andere man tegen, met een grote leeftijdsverschil. Het was voor mij niet gebruikelijk maar we stonden op één lijn en hij tilde mij juist op in plaats van een zware last aan mijn been te zijn. We konden uren praten over het leven en het belang van doorzetten om iets te bereiken.
We gingen samenwonen en kregen samen 2 kinderen, ondertussen maakte ik mijn opleiding af! Mijn allereerste papiertje!! Hij bleef mij steunen en motiveren waardoor ik veel meer in mezelf ging geloven en nog een stap waagde. Ik solliciteerde in de psychiatrie en ging verpleegkunde studeren. Inmiddels werd competentiegericht onderwijs geïntroduceerd en het heeft mij meer dan 1 jaar gekost om dit te begrijpen. Er zijn momenten geweest waarbij ik mijn boeken in stukjes wilde knippen en verbranden!! Ook hierin wist mijn huidige partner mij te steunen door rustig te blijven en mij in de realiteit terug te brengen.
Inmiddels ben ik gestart met de 4 laatste maanden van deze opleiding en het einde is in zicht! Als beloning voor de afgelopen 10 jaar van mijn leven heb ik mezelf motorrijlessen cadeau gegeven. Een kinderdroom die ik altijd waar heb willen maken.
Toch ben ik nog zoekend naar mezelf, naar wie ik ben en wat ik verder nog zou willen. Maar daarover meer de volgende keer!
Emotioneel en psychisch gebeurde al wel van alles, ik zou tenslotte over 2 maanden een kind op de wereld zetten en wat voor voorbeeld kon ik zijn? Het knaagde vreselijk aan me dat ik mijn leven niet op orde had en het was nu de hoogste tijd om daar verandering in aan te brengen.
Na de bevalling besloot ik eerst mijn rijbewijs te halen. Ik wilde niet met handen en voeten gebonden zijn als ik met mijn kind ergens heen wilde. Ondertussen solliciteerde ik naar een werkplek waar ik geld kon verdienen en ondertussen een opleiding kon doen. Met niets op zak was ik behoorlijk onzeker en een start met Mbo niveau 2 leek mij veilig genoeg. Mijn toekomstige werkgever vond dat Mbo niveau 3 ook wel haalbaar zou zijn en met samengeknepen billen stemde ik in met de opleiding Verzorgende IG.
Daar stond ik dan een paar maanden later, weer terug op school! Ik moet zeggen dat ik er echt van kon genieten, de stof was boeiend en ik had een 2de kans gekregen. Ondertussen was het niet uit te houden in de relatie en terwijl ik voor mijn gevoel stappen vooruit maakte werd ik omlaag getrokken door alle stress thuis. "Hoe langer je in zo'n situatie blijft, hoe erger" Had ik me laten vertellen en dat bleek waar te zijn! Inmiddels was het huis (van mijn ouders notabene!) te klein! Ruzies liepen uit de hand en de schade werd langzaam onherstelbaar!
Tijdens 1 van die ruzies besloten we uit elkaar te gaan. Mijn ouders waren inmiddels ook flink beschadigd door de situatie en thuis blijven was voor mij ook geen optie meer. Als het aan hun had gelegen dan was ik thuis gebleven, ik had immers geen onderdak en een klein kind! De eerste dagen bracht ik ook door overal en nergens. Ik ging van kennis naar kennis totdat ik een telefoontje kreeg van het werk dat ze een woning hadden in de zusterflat!
Geld achter de hand had ik niet en in mijn 2-kamer flat had ik alleen mijn bed staan, een ledikant en een kledingkast. Mijn huiskamertje stond leeg, geen tafel, geen stoel, geen bank, geen tv. Zo ben ik begonnen totdat van hier en daar mensen bij mij kwamen aankloppen met stoelen, een tafel, een kleine tv, etc.
Erg gemotiveerd was ik op een bepaald moment niet meer. Ik zag het nut niet meer van mijn opleiding, het kon me even niets meer schelen! Maar ineens kwam daar ook verandering in....ik kwam een andere man tegen, met een grote leeftijdsverschil. Het was voor mij niet gebruikelijk maar we stonden op één lijn en hij tilde mij juist op in plaats van een zware last aan mijn been te zijn. We konden uren praten over het leven en het belang van doorzetten om iets te bereiken.
We gingen samenwonen en kregen samen 2 kinderen, ondertussen maakte ik mijn opleiding af! Mijn allereerste papiertje!! Hij bleef mij steunen en motiveren waardoor ik veel meer in mezelf ging geloven en nog een stap waagde. Ik solliciteerde in de psychiatrie en ging verpleegkunde studeren. Inmiddels werd competentiegericht onderwijs geïntroduceerd en het heeft mij meer dan 1 jaar gekost om dit te begrijpen. Er zijn momenten geweest waarbij ik mijn boeken in stukjes wilde knippen en verbranden!! Ook hierin wist mijn huidige partner mij te steunen door rustig te blijven en mij in de realiteit terug te brengen.
Inmiddels ben ik gestart met de 4 laatste maanden van deze opleiding en het einde is in zicht! Als beloning voor de afgelopen 10 jaar van mijn leven heb ik mezelf motorrijlessen cadeau gegeven. Een kinderdroom die ik altijd waar heb willen maken.
Toch ben ik nog zoekend naar mezelf, naar wie ik ben en wat ik verder nog zou willen. Maar daarover meer de volgende keer!
Abonneren op:
Posts (Atom)